TYDZIEŃ 15

Moje drogie. Po nie fartownym poprzednim rozdziale postanowiłam go usunąć. Dlatego znajdujemy się na etapie kiedy Fonsie zdradza tajemnicę o swojej ciąży najpierw Carlocie, a następnie w szpitalu dopada ją Cesc. Przepraszam i mam nadzieję, że będzie wam się podobał ten rozdział ;)

_____________________________________________

-Fonnie! Fonsie! Goyo! - podniosła wzrok znad telefonu rozglądając się po ulicy. Przechodząc przez pasy poczuła jak ktoś ją łapie za ramię. Przed nią wyrósł Cesc. Posłała mu pytające spojrzenie – Możemy pogadać?

Nadal nie zwalniając skierowała się w stronę pobliskiego banku.

-Nie mam czasu – mruknęła, ale ten nadal dotrzymywał jej kroku – Co zamierzasz z tym zrobić?

-Słucham? Chciałeś powiedzieć my. Nie mam zamiaru brać całej odpowiedzialności na siebie...

-Naprawdę jesteś w ciąży? Lekarz potwierdził?

-Owszem to trzeci miesiąc. Dziecko ma już 10 centymetrów – starała się zachować poważną minę.

-To na pewno moje? - spytał starając się zwrócić jej uwagę, aż w końcu przystanęła i spojrzała na niego z politowaniem.

-Tylko ty potrafisz spartaczyć tak robotę Fabs – parsknęła – No ale cóż to nie ty nosisz na sobie teraz dowody zbrodni...

Wyminęła go i stanęła w kolejce do bankomatu.

-Nie będę miała dziecka Cesc – powiedziała w końcu. Dostrzegła na jego twarzy konsternację, aż w końcu dała za wygraną – Nie usunę już przecież ciąży, ale oddam je do adopcji. Są inni ludzie którzy bardziej chcą dziecka.

-A co jeżeli nie zgodzę się na oddanie dziecka – usłyszała nagle i poczuła jak paraliżują ją jego słowa.

-Słucham?- przystanęła i odwróciła się w jego stronę.

-Nie zgadzam się na oddanie dziecka.

-Co ty masz właściwie do gadania. A urodzić je chcesz? To ja będę miała potem rozciągnięty brzuch, przytyję dwadzieścia kilo, będę wpierdzielać wszystko na swojej drodze i będę musiała urodzić dziecko wielkości arbuza. Hm, może się zamienimy?

Chłopak uśmiechnął się lekko.

-I czego się śmiejesz pacanie? -warknęła w jego stronę...

-Bo właściwie podoba mi się twój stan. Teraz się ode mnie nie uwolnisz, skoro już uwiodłem twoją słabą naturę – parsknął, a panna Goyo wywróciła oczami.

-Naprawdę? Masz zbyt wysokie mniemanie o sobie mój drogi – uśmiechnęła się lekko i minęła zostawiając go w tyle.

Weszła do swojego biura, dając znak aby nikogo nie umawiała na ten dzień, ani by nikt nie zawracał jej głowy. Zrzuciła swoją elegancką marynarkę na oparcie skórzanej kanapy, a sama zajęła miejsce przy dębowym biurku. Przed nią piętrzył się stos ogromnych papierzysk które miała do podpisania i które odkładała cały czas na inny dzień.

Teraz jednak nie miała już innej wymówki jak zbliżający się termin oddania dokumentów.

Rozległo się pukanie.

-Proszę – odpowiedziała grzecznie nie chcąc przedwcześnie reagować, na nie uszanowanie jej prośby o spokój.

-Rozumiem, że nie życzyła sobie pani dzisiaj żadnych spotkań, ale przyszła panna Puyol i pomyślałam sobie...

-Niech wejdzie – uśmiechnęła się lekko pod nosem dając sekretarce przyzwolenie kiwnięciem głowy. Chwilę później drzwi ponownie się otworzyły i pojawiła się w nich Carlota.

-Cześć mamusiu – zaświergotała radośnie, całując ją w policzek i rozsiadając się na kanapie.

-Ja ci dam – zaśmiała się do dziewczyny. Równocześnie nacisnęła na mały guziczek przy aparacie na biurku – Crista, poprosimy o dwie kawy na odtłuszczonym mleku.

Ich mała tradycja.

-No i jak? Byłaś u lekarza? - zawołała brunetka, na co Goyo zmarszczyła brwi.

-Bądź cicho rozumiesz? To nie jest oficjalne... - warknęła. Crista, jej sekretarka podała im na małej tacy dwa gorące napoje razem z ciasteczkami, a następnie wyszła – Zresztą nie chcę niczego mówić jeszcze póki nie ma pewnego...

-Czego pewnego?

-No wiesz... do czwartego miesiąca, tak mniej więcej, wszystko może się zdarzyć.

-Jak możesz tak myśleć w ogóle! - zawołała Carlota powodując u niej lekkie zmieszanie – Jezu, jak możesz tak w ogóle myśleć!

-To nie tak jak myślisz! Po prostu nie jestem na to gotowa! - jęknęła – Jestem zła na tego dupka. A poza tym mam pracę i ogromną firmę na głowie! To nie czas na macierzyństwo...

-A może właśnie czas!

-Co ja powiem moim rodzicom? Moja matka umrze słysząc, że mam nie ślubne dziecko, a już w ogóle że będę matką. Uważa mnie za niezdolną do uczuć jędzę. A poza tym to dwójka nadzianych ludzi którym w głowie tylko to czy ich własne nazwisko nie będzie miało żadnej skazy. A jak na razie ma dwie – mnie i to dziecko...

Carlota pokiwała głową nieco bardziej potulnie.

-Co nie zmienia faktu. Od dzisiaj o siebie dbasz. Zmniejszysz ilość godzin pracy. Z dwudziestu czterech, do ośmiu – mrugnęła do niej zachęcająco, ale póki co Fonsie nie była zbyt uradowana tą wiadomością.

-Co jeszcze ciociu dobra rada? - spytała kąśliwie.

-Dodatkowo witaminy, zakładam że lekarz ci jakieś zapisał... Dodatkowo przydałaby ci się jakaś joga dla matek i...

-Dobra dobra moja droga, nie rozpędzaj się tak. Na początek pozwól, że zaakceptuję fakt, że jestem w ciąży.

Otworzyła drzwi do swojego mieszkania. Było grubo, po jedenastej wieczór. Zrzuciła ciężką torbę z ramion i skierowała się w stronę salonu. Lampka nocna w dużym pokoju nadal się świeciła, więc istniało prawdopodobieństwo, że jej lokatorka Rouk jeszcze nie spała.

-Już jestem! -zawołała cichutko po czym schyliła się i odpięła swoje sandałki. Wchodząc do salonu dostrzegła na kanapie jednak nie Rouk, a Cesca Fabregasa.

-Co ty tu robisz?

-Cześć – uśmiechnął się lekko, na co zrobiła skwaszoną minę – ja również się cieszę, że cię widzę.

-Obiecuję, że wywalę tą dziewczynę z mojego domu jeśli będzie cię dalej tu wpuszczać.

-Wpuściła również dokładnie trzy miesiące temu i wtedy długo nie musiałem cię przekonywać.

Wyciągnął się na kanapie.

-Wtedy miałam ograniczone możliwości co do podejmowania świadomych decyzji... Po co przyszedłeś?

-Pogadać... O dziecku – mruknął nie co mniej pewnie. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami aż w końcu dała za wygraną.

-Chcesz coś do picia? - spytała, ale pokręcił przecząco głową więc zajęła miejsce w fotelu – A więc?

-Chciałbym się zajmować dzieckiem.
-Oh... oczywiście. Będziesz mógł je widywać... może nawet raz w tygodniu...

-Nie nie Fonsie – zaśmiał się lekko – Sama mówiłaś, że chcesz je oddać, a więc zgłaszam się jako pierwszy i rozumiem, że jedyny. Chcę zaadoptować naszego syna.

Zamrugała kilkakrotnie nie mogąc przetrawić jego słów.

-O nie, nie nie – podniosła się nagle gwałtownie – To moje dziecko i to ja je będę wychowywać.

-Słucham? Odwidziało ci się tak nagle?

-Nie będziesz się nim zajmował, już ja na to nie pozwolę. Jeszcze będzie miało tak zrytą banię.

-Ale sama mówiłaś, że...

-Odwidziało mi się! - parsknęła, osłaniając się ciaśniej swetrem jakby broniąc swojego ciała – I jeszcze coś. To będzie dziewczynka! Będzie podobna do mnie i ...

-O zgrozo – parsknął również wstając – A więc będziesz skazana na moje wieczne towarzystwo...

-Tylko jeśli ja ci pozwolę! - warknęła – Jeszcze raz powtarzam, to moje dziecko...

-Nasze! -zawołał

-Ucisz się wreszcie. Nagle ci tak zaczęło zależeć? Nie możesz jej dać żadnej przydatnej rzeczy w życiu.

-Mogę jej dać ojca – warknął w jej stronę – zresztą. Rób co chcesz, ja nie mam zamiaru dać ci się wykorzystywać...

Złapał za swoją kurtkę i skierował się do wyjścia. Przez kolejne dwie minuty siedziała na brzegu kanapy z lekko otwartymi ustami, nie mogąc zrozumieć jego słów. Nadal nie wierzyła w to co usłyszała. Jak on w ogóle śmiał, aby teraz upominać się o jej dziecko. Poczuła się naprawdę zmęczona tego wieczora. Po całym dniu pracy nie marzyła o niczym innym tylko o śnie. Zgasiła lampkę i udała się do swojej sypialni, a po kilkunastu minutach zasnęła jak zabita.